Mg Byine O's photo.
မိတၳီလာသားဆိုေတာ့
မိတၳီလာအေၾကာင္း လွ်ာရွည္လိုက္ပါဦးမယ္။ လွ်ာရွည္တာကလည္း
ရွည္ခ်င္လြန္းလို႕ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ေနကုန္ ေဖ့ဘုတ္မွာ ထိုင္ေနၿပီး
ကိုယ္ေနတဲ့အိမ္ဖက္ ကူးသြားမလား၊
ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ့ အိမ္ေတြမ်ား မီးထဲ ပါသြားမလား ဆိုတာ တထိတ္ထိတ္နဲ႕
ၾကည့္ရင္း ရင္ခံ လာလို႕ပါ။ အဲ့တာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္ပူမိတယ့္
အေၾကာင္းတစ္ခုကို စေတးတပ္စ္ေရးၿပီး ေလထုတ္တဲ့ သေဘာပါ။
မိတၳီလာၿမိဳ႕သာ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ပဲ လုပ္ငန္းကိုင္ငန္း လုပ္လို႕မရၾကည့္။ မိတၳီလာကို မွီခိုေနၾကတဲ့ ရြာေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဒုကၡမ်ားပါတယ္။ က်န္တာကို သိပ္လဲမသိလို႕ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ ေရာင္းဝယ္ေဖာက္ကားေရးကို အေျချပဳၿပီး နည္းနည္း ေျပာျပခ်င္တယ္။ မိတၳီလာနယ္ဖက္မွာ တစ္ပတ္ကို ေဈးရက္ငါးရက္ ရိွပါတယ္။ မိတၳီလာေဈး၊ သေျပဝေဈး၊ သဲေတာေဈး၊ ေလွ်ာ္ပင္ေဈး နဲ႕ ဖေရကုန္းေဈး ဆိုၿပီးေတာ့ပါ။ အဲဒီေဈးကို မီွခိုၿပီး အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ လူေတြကို ရာႏႈန္းေတာ္ေတာ္ကို မ်ားပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး အဲဒီေဈးေန႕ေတြမွာ နယ္သူနယ္သားေတြက ဆိုင္ရာဆိုင္ရာ ေဈးကို သြားၿပီး စားဝတ္ေနေရးအတြက္ ဝယ္ရ ျခမ္းရပါတယ္။ ေရာင္းဝယ္ေဖာက္ကား လုပ္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေလွ်ာ္ပင္ေဈးကလြဲၿပီး အျခားေဈးေတြအားလံုးက မိတၳီလာေဈးကို မွီခိုၿပီး တဆင့္ေရာင္းခ်ၾကရတာပါ။ မိတၳီလာေဈးက ေဈးေန႕မွာ ပိုစည္တတ္ေပမယ့္ ေန႕တိုင္းဖြင့္တာကိုး။ ထီလာေဈးကို မမီွခိုတဲ့ ေလွ်ာ္ပင္ေဈးဆိုတာလဲ ႏြားအဝယ္အေရာင္းေလာက္နဲ႕သာ နာမည္ေက်ာ္ၿပီး အိမ္ရွင္မေတြ လိုက္တဲ့ ေဈးေတာ့ မဟုတ္ဘူးရယ္။ အဲဒီ့ေတာ့ မိတၳီလာေဈးသာ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ ရပ္ၾကည့္။ ေရာင္းဝယ္ေဖာက္ကား အလုပ္ေတြ ေတာ္ေတာ္ကို တုန္႕ကုန္ေတာ့မွာဗ်။ အနည္းဆံုးေတာ့ ေရာင္းဝယ္ေဖာက္ကားျခင္းကို အားကိုး စီးပြားရွာေနသူေတြ အားလံုး အလုပ္လက္မဲ့ ျဖစ္ၿပီ။ ထပ္ေျပာရရင္ သီးႏွံေရာင္းခ်ခ်ိန္ ေရာက္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ရြာေတြဖက္က ေတာင္သူဦးႀကီးေတြ အိမ္မွာ ေကာက္ပဲ သီးႏွံေတြ (အခုလိုအခ်ိန္ မိတၳီလာဖက္မွာ အဓိကၾကက္သြန္) ကို ရိွတဲ့ေနရာမွာ ေနမီးမိုး ေဘးက ကင္းေအာင္ ထိန္းသိမ္းရေတာ့မယ္။ ေတာ္ေတာ္ကို မလြယ္တဲ့ ကိစၥပါ။ အဲ့တာေၾကာင့္ ဒီလိုျဖစ္ေနတာကို ၾကည့္ၿပီး စိတ္ေတာ္ေတ္ာမေကာင္း ျဖစ္ရပါတယ္။
"ေစာေစာက အေမႀကီးနဲ႕ ဖုန္းဆက္တယ္။ တူးထားတဲ့ ၾကက္သြန္ေတြ ဘယ္လိုေရာင္းရမလဲ ငါ့ေျမးရယ္။ အေမႀကီးေတာ့ စိတ္ညစ္ပါတယ္။" တဲ့။
တကယ္ကို စိတ္ညစ္ စိတ္ပ်က္စရာပါ။ သီးႏွံေတြ ရြာေတြဖက္ ဆင္းဝယ္တဲ့ ပြဲစားေတြ အေျခစိုက္တာက မိတၳီလာေဈးထဲမွာေလ။ အခု ျဖစ္ေနတဲ့ေနရာေပါ့။ ဒီအေျခအေနနဲ႕ သူတို႕ ဘယ္လိုလုပ္ အလုပ္လုပ္လို႕ ျဖစ္မလဲ။ ေတာင္သူေတြဖက္က ၾကည့္ေတာ့ ၾကက္သြန္က မေလွာင္ဘူးလို႕ ဆံုးျဖတ္ထားၿပီဆိုရင္ ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း ေရာင္းရပါတယ္။ ေဈးလဲ မၿငိမ္သလို၊ အေလးခ်ိန္လဲ တရက္နဲ႕ တရက္ ပိုပို ေလ်ာ့လာတတ္တာကိုး။ ေဈးတက္ေနရင္ ကာမိေပမယ့္ အခုလို ဥတူးေနတဲ့ကာလမွာ ေဈးက ပိုပိုၿပီးသာ က်က် လာတတ္တာ ေတာင္သူေတြတိုင္း သိတယ္ေလ။ တစ္ရက္ေနာက္က်တာဟာ တစ္သိန္းရံႈးဆိုလဲ ဟုတ္၊ ၁၀ သိန္းရံႈးဆိုလဲ ျဖစ္သြားႏုိင္ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ သာဆိုရင္ စဥ္းစားသာ ၾကည့္ပါေတာ့။ ေနာက္ၿပီး ေတာင္သူအိမ္တိုင္းဟာ ေလွာင္မယ့္ ပမာဏထက္ ႏွစ္ဆေလာက္ ၾကက္သြန္ကို စိုက္တတ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ မိုးလံုေလလံုတဲ့ ေလွာင္စရာေနရာ မေလာက္င ပါဘူး။ ေရာင္းမရေသးလို႕၊ အိမ္ဝိုင္းတလင္းထဲ ပံုထားတုန္း မိုးသာရြာလိုက္မယ္ ဆိုရင္ အိမ္ေထာင္ဦးစီးေတြ အကုန္လံုး ေသြးတက္ေသေလာက္တယ္။ (ထူးျခားခ်က္အေနနဲ႕ ရြာကို ဆင္းဝယ္တဲ့ ပြဲစားေတြထဲမွာ မြတ္စလင္ဘာသာဝင္ေတြနဲ႕ တရုတ္ေတြ မ်ားမ်ားစားစားကို ရွိေနတယ္။)
မိတၳီလာမွာ ဘာအလုပ္ လုပ္လုပ္၊ ဓေလ့လို႕ဆိုရမလား မသိဘူး။ "မိတ္" ဆိုတဲ့ စကား ေတာ္ေတာ္ကို ေခတ္စားပါတယ္။ သူ႕မိတ္မွ သူဆိုၿပီး ေရာင္းၾက ဝယ္ၾကတယ္။ ေဈးနည္းေနရင္ေတာင္ အျခား ေဈးမ်ားတာဖက္ ေျပာင္းမသြားဘူး။ ကိုယ့္မိတ္နဲ႕ ကိုယ္ ႀကိဳေရာင္း၊ ႀကိဳဝယ္ေတြလဲ အမ်ားႀကီးပဲ။ အျခားၿမိဳ႕ေတြထက္ကို ပိုၿပီးကို ေခတ္စားတယ္။ အဲ့တာေၾကာင့္ ကိုယ့္မိတ္ အလုပ္ျပန္လုပ္လို႕ မရမျခင္း အျခားတဖက္မွာ ဒုကၡႀကီးႀကီးမားမား ရလာစရာက ေသခ်ာေပါက္ နီးပါးပဲ။
မိတၳီလာမွာ ဘာသာဝင္လည္း ေတာ္ေတာ္ကို စံုပါတယ္။ ဟိႏၶဴေတြေရာ၊ မြတ္စလင္ေတြေရာ၊ ခရစ္ယာန္ေတြေရာ၊ ရိုးရာယံုၾကည္မႈေတြပါ ရိွၾကတယ္။ အားလံုး စီးပြားေရးကို အတူတူ လုပ္ေနၾကတာပဲ။ ေရာေရာေထြးေထြးပဲ။ ဘာျပႆနာမွလည္း မရိွဖူးဘူး။ အတူတူ ေနၾကတာဆိုေတာ့ ဘာသာျခား အခ်င္းခ်င္းလဲ ခဏခဏ ရန္ျဖစ္ဖူးတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ရိုးရိုး ရန္ျဖစ္သလိုပါပဲ။ ဘာမွ ထူးၿပီး ျဖစ္မသြားခဲ့ဖူးဘူး။ ရန္ျဖစ္ရင္ အမွတ္(၃)၊ အမွတ္ (၂)၊ အမွတ္ (၁) ဆိုၿပီး ရဲစခန္းေတြ စီေနတာပဲေလ။ ရန္ျဖစ္တဲ့လူ အခ်ဳပ္ထဲ ေရာက္တာပဲ။
ကြ်န္ေတာ့္ တစ္သက္တင္ မဟုတ္ဘူး။ ျမန္မာခုႏွစ္ (၁၃၀၀)ျပည့္ႏွစ္မွာ ဖြားတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္အဖြားတစ္သက္မွာေတာင္ မိတၳီလာဆို ႀကီးႀကီးမားမား မီးေလာင္ဖူးတာကလြဲလို႕ အျခား ဆူဆူပူပူ မရိွသေလာက္ပဲလို႕ သိရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း အံ့ဩမိတယ္။ စစ္တပ္ေတြ စုေနတဲ့ ၿမိဳ႕ျဖစ္ေနလို႕လား မသိဘူး ဘာသာေရး တိုက္ပြဲ၊ ႏုိင္ငံေရး တိုက္ပြဲ တကယ္ကို ေအးခ်မ္းပါတယ္။
မိတၳီလာကို ေရာက္ဖူးတဲ့လူတိုင္း သိၾကတယ္။ လူေတြ ေရာေရာေထြးေထြးေနေနၾကတာပဲ။ အဲ့တာေလးက ေအးခ်မ္းပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ဘယ္သူက ဘယ္သူ႕ကို ရိုက္ရိုက္၊ ဘယ္သူ႕ကို သတ္သတ္ ရႈတ္ခ်ပါတယ္။ အခုက ဘာသာေရး စစ္ပြဲ ျဖစ္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေနၾကတာလို႕ပဲ ျမင္တယ္။ မိတၳီလာ ၿမိဳ႕ခံေတြနဲ႕ ၿမိဳ႕နီးခ်ဳပ္စပ္က ရြာေတြမွာ ေနၾကတဲ့ လူေတြကို လိုက္ေမးၾကည့္လိုက္။ (၉၀) ရာႏႈန္းေလာက္က ဒီလို ခုတ္ထစ္ရိုက္ႏွက္ေနတာကို ဆန္႕က်င္ၾကပါလိမ့္မယ္။ အဲ့တာကို ေသေသခ်ာခ်ာကို သိတယ္။ အဲ့တာေၾကာင့္လဲ လူစုခြဲမရေအာင္ ျဖစ္ေနတယ္ ဆိုတဲ့ သတင္းေတြကို မ်က္လံုးအျပဴးသားနဲ႕ ေၾကာင္ ၾကည့္ေနမိတာ။
"တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းမႈကို လိုလားသည္။ ဆူပူမႈကို မလိုလား။" ဆိုတဲ့ ဗီြဒီယိုဇာတ္ကားအစေတြမွာ လာတတ္တဲ့ စာသားေလးကိုပဲ အမွတ္ရေနေတာ့တယ္။ တပ္မေတာ္က လက္တစ္လံုးၾကားကေန ျမန္မာႏို္င္ငံကို ကယ္တင္လိုက္ပါတယ္ ဆိုတဲ့ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး တစ္ဦးရဲ့ ေၾကျငာသံကိုလည္း မၾကားခ်င္ဘူး။ ဟူးးးးးး
အခုေတာ့ ရြာကိုပဲ ျပန္ေရာက္ခ်င္ေနတယ္။ အေမႀကီး၊ အေမ၊ အကို၊ အမ၊ အန္တီ။ ဦးေလး၊ တူ၊ တူမေတြနဲ႕ ေဆြမ်ိဳးေတြကို စိတ္ပူတယ္။ ဒုကၡသည္ေတြရဲ့ လြတ္ေျမာက္ရာ ေျပးလမ္းက ရြာဖက္ကို ဦးတည္ေနေလ ပိုၿပီး စိတ္ပူေလပဲ။
မိတၳီလာၿမိဳ႕သာ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ပဲ လုပ္ငန္းကိုင္ငန္း လုပ္လို႕မရၾကည့္။ မိတၳီလာကို မွီခိုေနၾကတဲ့ ရြာေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဒုကၡမ်ားပါတယ္။ က်န္တာကို သိပ္လဲမသိလို႕ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ ေရာင္းဝယ္ေဖာက္ကားေရးကို အေျချပဳၿပီး နည္းနည္း ေျပာျပခ်င္တယ္။ မိတၳီလာနယ္ဖက္မွာ တစ္ပတ္ကို ေဈးရက္ငါးရက္ ရိွပါတယ္။ မိတၳီလာေဈး၊ သေျပဝေဈး၊ သဲေတာေဈး၊ ေလွ်ာ္ပင္ေဈး နဲ႕ ဖေရကုန္းေဈး ဆိုၿပီးေတာ့ပါ။ အဲဒီေဈးကို မီွခိုၿပီး အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ လူေတြကို ရာႏႈန္းေတာ္ေတာ္ကို မ်ားပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး အဲဒီေဈးေန႕ေတြမွာ နယ္သူနယ္သားေတြက ဆိုင္ရာဆိုင္ရာ ေဈးကို သြားၿပီး စားဝတ္ေနေရးအတြက္ ဝယ္ရ ျခမ္းရပါတယ္။ ေရာင္းဝယ္ေဖာက္ကား လုပ္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေလွ်ာ္ပင္ေဈးကလြဲၿပီး အျခားေဈးေတြအားလံုးက မိတၳီလာေဈးကို မွီခိုၿပီး တဆင့္ေရာင္းခ်ၾကရတာပါ။ မိတၳီလာေဈးက ေဈးေန႕မွာ ပိုစည္တတ္ေပမယ့္ ေန႕တိုင္းဖြင့္တာကိုး။ ထီလာေဈးကို မမီွခိုတဲ့ ေလွ်ာ္ပင္ေဈးဆိုတာလဲ ႏြားအဝယ္အေရာင္းေလာက္နဲ႕သာ နာမည္ေက်ာ္ၿပီး အိမ္ရွင္မေတြ လိုက္တဲ့ ေဈးေတာ့ မဟုတ္ဘူးရယ္။ အဲဒီ့ေတာ့ မိတၳီလာေဈးသာ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ ရပ္ၾကည့္။ ေရာင္းဝယ္ေဖာက္ကား အလုပ္ေတြ ေတာ္ေတာ္ကို တုန္႕ကုန္ေတာ့မွာဗ်။ အနည္းဆံုးေတာ့ ေရာင္းဝယ္ေဖာက္ကားျခင္းကို အားကိုး စီးပြားရွာေနသူေတြ အားလံုး အလုပ္လက္မဲ့ ျဖစ္ၿပီ။ ထပ္ေျပာရရင္ သီးႏွံေရာင္းခ်ခ်ိန္ ေရာက္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ရြာေတြဖက္က ေတာင္သူဦးႀကီးေတြ အိမ္မွာ ေကာက္ပဲ သီးႏွံေတြ (အခုလိုအခ်ိန္ မိတၳီလာဖက္မွာ အဓိကၾကက္သြန္) ကို ရိွတဲ့ေနရာမွာ ေနမီးမိုး ေဘးက ကင္းေအာင္ ထိန္းသိမ္းရေတာ့မယ္။ ေတာ္ေတာ္ကို မလြယ္တဲ့ ကိစၥပါ။ အဲ့တာေၾကာင့္ ဒီလိုျဖစ္ေနတာကို ၾကည့္ၿပီး စိတ္ေတာ္ေတ္ာမေကာင္း ျဖစ္ရပါတယ္။
"ေစာေစာက အေမႀကီးနဲ႕ ဖုန္းဆက္တယ္။ တူးထားတဲ့ ၾကက္သြန္ေတြ ဘယ္လိုေရာင္းရမလဲ ငါ့ေျမးရယ္။ အေမႀကီးေတာ့ စိတ္ညစ္ပါတယ္။" တဲ့။
တကယ္ကို စိတ္ညစ္ စိတ္ပ်က္စရာပါ။ သီးႏွံေတြ ရြာေတြဖက္ ဆင္းဝယ္တဲ့ ပြဲစားေတြ အေျခစိုက္တာက မိတၳီလာေဈးထဲမွာေလ။ အခု ျဖစ္ေနတဲ့ေနရာေပါ့။ ဒီအေျခအေနနဲ႕ သူတို႕ ဘယ္လိုလုပ္ အလုပ္လုပ္လို႕ ျဖစ္မလဲ။ ေတာင္သူေတြဖက္က ၾကည့္ေတာ့ ၾကက္သြန္က မေလွာင္ဘူးလို႕ ဆံုးျဖတ္ထားၿပီဆိုရင္ ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း ေရာင္းရပါတယ္။ ေဈးလဲ မၿငိမ္သလို၊ အေလးခ်ိန္လဲ တရက္နဲ႕ တရက္ ပိုပို ေလ်ာ့လာတတ္တာကိုး။ ေဈးတက္ေနရင္ ကာမိေပမယ့္ အခုလို ဥတူးေနတဲ့ကာလမွာ ေဈးက ပိုပိုၿပီးသာ က်က် လာတတ္တာ ေတာင္သူေတြတိုင္း သိတယ္ေလ။ တစ္ရက္ေနာက္က်တာဟာ တစ္သိန္းရံႈးဆိုလဲ ဟုတ္၊ ၁၀ သိန္းရံႈးဆိုလဲ ျဖစ္သြားႏုိင္ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ သာဆိုရင္ စဥ္းစားသာ ၾကည့္ပါေတာ့။ ေနာက္ၿပီး ေတာင္သူအိမ္တိုင္းဟာ ေလွာင္မယ့္ ပမာဏထက္ ႏွစ္ဆေလာက္ ၾကက္သြန္ကို စိုက္တတ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ မိုးလံုေလလံုတဲ့ ေလွာင္စရာေနရာ မေလာက္င ပါဘူး။ ေရာင္းမရေသးလို႕၊ အိမ္ဝိုင္းတလင္းထဲ ပံုထားတုန္း မိုးသာရြာလိုက္မယ္ ဆိုရင္ အိမ္ေထာင္ဦးစီးေတြ အကုန္လံုး ေသြးတက္ေသေလာက္တယ္။ (ထူးျခားခ်က္အေနနဲ႕ ရြာကို ဆင္းဝယ္တဲ့ ပြဲစားေတြထဲမွာ မြတ္စလင္ဘာသာဝင္ေတြနဲ႕ တရုတ္ေတြ မ်ားမ်ားစားစားကို ရွိေနတယ္။)
မိတၳီလာမွာ ဘာအလုပ္ လုပ္လုပ္၊ ဓေလ့လို႕ဆိုရမလား မသိဘူး။ "မိတ္" ဆိုတဲ့ စကား ေတာ္ေတာ္ကို ေခတ္စားပါတယ္။ သူ႕မိတ္မွ သူဆိုၿပီး ေရာင္းၾက ဝယ္ၾကတယ္။ ေဈးနည္းေနရင္ေတာင္ အျခား ေဈးမ်ားတာဖက္ ေျပာင္းမသြားဘူး။ ကိုယ့္မိတ္နဲ႕ ကိုယ္ ႀကိဳေရာင္း၊ ႀကိဳဝယ္ေတြလဲ အမ်ားႀကီးပဲ။ အျခားၿမိဳ႕ေတြထက္ကို ပိုၿပီးကို ေခတ္စားတယ္။ အဲ့တာေၾကာင့္ ကိုယ့္မိတ္ အလုပ္ျပန္လုပ္လို႕ မရမျခင္း အျခားတဖက္မွာ ဒုကၡႀကီးႀကီးမားမား ရလာစရာက ေသခ်ာေပါက္ နီးပါးပဲ။
မိတၳီလာမွာ ဘာသာဝင္လည္း ေတာ္ေတာ္ကို စံုပါတယ္။ ဟိႏၶဴေတြေရာ၊ မြတ္စလင္ေတြေရာ၊ ခရစ္ယာန္ေတြေရာ၊ ရိုးရာယံုၾကည္မႈေတြပါ ရိွၾကတယ္။ အားလံုး စီးပြားေရးကို အတူတူ လုပ္ေနၾကတာပဲ။ ေရာေရာေထြးေထြးပဲ။ ဘာျပႆနာမွလည္း မရိွဖူးဘူး။ အတူတူ ေနၾကတာဆိုေတာ့ ဘာသာျခား အခ်င္းခ်င္းလဲ ခဏခဏ ရန္ျဖစ္ဖူးတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ရိုးရိုး ရန္ျဖစ္သလိုပါပဲ။ ဘာမွ ထူးၿပီး ျဖစ္မသြားခဲ့ဖူးဘူး။ ရန္ျဖစ္ရင္ အမွတ္(၃)၊ အမွတ္ (၂)၊ အမွတ္ (၁) ဆိုၿပီး ရဲစခန္းေတြ စီေနတာပဲေလ။ ရန္ျဖစ္တဲ့လူ အခ်ဳပ္ထဲ ေရာက္တာပဲ။
ကြ်န္ေတာ့္ တစ္သက္တင္ မဟုတ္ဘူး။ ျမန္မာခုႏွစ္ (၁၃၀၀)ျပည့္ႏွစ္မွာ ဖြားတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္အဖြားတစ္သက္မွာေတာင္ မိတၳီလာဆို ႀကီးႀကီးမားမား မီးေလာင္ဖူးတာကလြဲလို႕ အျခား ဆူဆူပူပူ မရိွသေလာက္ပဲလို႕ သိရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း အံ့ဩမိတယ္။ စစ္တပ္ေတြ စုေနတဲ့ ၿမိဳ႕ျဖစ္ေနလို႕လား မသိဘူး ဘာသာေရး တိုက္ပြဲ၊ ႏုိင္ငံေရး တိုက္ပြဲ တကယ္ကို ေအးခ်မ္းပါတယ္။
မိတၳီလာကို ေရာက္ဖူးတဲ့လူတိုင္း သိၾကတယ္။ လူေတြ ေရာေရာေထြးေထြးေနေနၾကတာပဲ။ အဲ့တာေလးက ေအးခ်မ္းပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ဘယ္သူက ဘယ္သူ႕ကို ရိုက္ရိုက္၊ ဘယ္သူ႕ကို သတ္သတ္ ရႈတ္ခ်ပါတယ္။ အခုက ဘာသာေရး စစ္ပြဲ ျဖစ္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေနၾကတာလို႕ပဲ ျမင္တယ္။ မိတၳီလာ ၿမိဳ႕ခံေတြနဲ႕ ၿမိဳ႕နီးခ်ဳပ္စပ္က ရြာေတြမွာ ေနၾကတဲ့ လူေတြကို လိုက္ေမးၾကည့္လိုက္။ (၉၀) ရာႏႈန္းေလာက္က ဒီလို ခုတ္ထစ္ရိုက္ႏွက္ေနတာကို ဆန္႕က်င္ၾကပါလိမ့္မယ္။ အဲ့တာကို ေသေသခ်ာခ်ာကို သိတယ္။ အဲ့တာေၾကာင့္လဲ လူစုခြဲမရေအာင္ ျဖစ္ေနတယ္ ဆိုတဲ့ သတင္းေတြကို မ်က္လံုးအျပဴးသားနဲ႕ ေၾကာင္ ၾကည့္ေနမိတာ။
"တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းမႈကို လိုလားသည္။ ဆူပူမႈကို မလိုလား။" ဆိုတဲ့ ဗီြဒီယိုဇာတ္ကားအစေတြမွာ လာတတ္တဲ့ စာသားေလးကိုပဲ အမွတ္ရေနေတာ့တယ္။ တပ္မေတာ္က လက္တစ္လံုးၾကားကေန ျမန္မာႏို္င္ငံကို ကယ္တင္လိုက္ပါတယ္ ဆိုတဲ့ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး တစ္ဦးရဲ့ ေၾကျငာသံကိုလည္း မၾကားခ်င္ဘူး။ ဟူးးးးးး
အခုေတာ့ ရြာကိုပဲ ျပန္ေရာက္ခ်င္ေနတယ္။ အေမႀကီး၊ အေမ၊ အကို၊ အမ၊ အန္တီ။ ဦးေလး၊ တူ၊ တူမေတြနဲ႕ ေဆြမ်ိဳးေတြကို စိတ္ပူတယ္။ ဒုကၡသည္ေတြရဲ့ လြတ္ေျမာက္ရာ ေျပးလမ္းက ရြာဖက္ကို ဦးတည္ေနေလ ပိုၿပီး စိတ္ပူေလပဲ။
