အဲဒီလို ကိုယ့္ႏိုင္ငံ၊ ကိုယ့္ဌာေနကို ခဲြခြာၿပီး ေျပာင္းေရႊ႕ေနထိုင္ အလုပ္လုပ္ကိုင္ေနရတဲ့ ေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားေတြရဲ႕ လူမႈဒုကၡေတြကလည္း အမ်ဳိးမ်ဳိးပါပဲ။ လုပ္ခလစာေတြ အျပည့္အ၀ မရတာေတြ၊ ပုလိပ္တို႔ ေတာေမာတို႔ ဖမ္းလို႔ ေထာင္ေတြက်ၿပီး ျပည္ေတာ္ျပန္ရတာေတြ၊ ႏွိပ္စက္ညႇဥ္းပန္းခံရတာေတြ … စသည္ျဖင့္ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ေျပာရရင္ ကုန္ႏိုင္မွာမဟုတ္သလို တခ်ဳိ႕ကိစၥေတြဆို ယံုေတာင္ယုံႏိုင္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီလိုမ်ားျပားလွတဲ့ ဒုကၡေတြထဲက လူတိုင္း တေန႔ေန႔ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ မျဖစ္မေန ရင္ဆိုင္ရမယ့္ နာေရးကိစၥအေၾကာင္းေတြကို ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။
မဲေဆာက္မွာ ျမန္မာျပည္သားတေယာက္ ေသၿပီဆိုရင္ အဲဒီအိမ္ပိုင္ရွင္ေတြ၊ စက္႐ံုပိုင္ရွင္ေတြက သူတို႔ေနရာမွာ ေပးမထားပါဘူး။ အသုဘအခမ္းအနားလည္း မလုပ္ရပါဘူး။ ေဆး႐ံုေဆးခန္းမွာ ေသတယ္ဆိုရင္လည္း အဲဒီကတဆင့္ သခ်ဳႋင္းကိုပို႔ၿပီး သၿဂႋဳဟ္ရပါတယ္။ အိမ္ျပန္သယ္လို႔မရပါဘူး။ မဲေဆာက္ေဆး႐ံုႀကီးမွာ တက္ေရာက္ေဆးကုသရင္း ေသဆံုးသြားတဲ့သူေတြထဲက တခ်ဳိ႕ဆိုရင္ ေဆးကုသစရိတ္လည္း မေပးႏိုင္၊ သၿဂႋဳဟ္စရိ္တ္လည္း မတတ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့အတြက္ အေလာင္းကို ပိုင္ရွင္မဲ့အျဖစ္ ထားခဲ့ရပါတယ္။ ပိုက္ဆံနည္းနည္း တတ္ႏိုင္တဲ့သူေတြကေတာ့ ေဆး႐ံုက သၿဂႋဳဟ္ေပးဖို႔ ဘတ္ (၅၀၀) ေပးၿပီး ေရခဲတိုက္မွာ အပ္ခဲ့ရပါတယ္။ ျမ၀တီဘက္ကလာၿပီး ေဆးကုတဲ့သူေတြ အဲလိုအျဖစ္မ်ဳိး အမ်ားဆံုးႀကံဳရပါတယ္။ ျပန္သယ္ဖို႔ အခက္အခဲရွိတာလည္း ပါပါတယ္။
ဘယ္လိုလူမ်ဳိးမဆို ေသဆံုးသြားရင္ ေသတဲ့သူအတြက္ ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ ဓေလ့ထံုးတမ္း အစဥ္အလာအရ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေလး ေျမက်သြားတာကို လုိခ်င္ၾကပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာထုံးတမ္းစဥ္လာအရ သရဏဂံုေလးေတာ့ တင္ေပးလိုက္ခ်င္ၾကပါတယ္။
ျမန္မာျပည္သားေတြမ်ားသလို ျမန္မာျပည္သားေတြ အခ်င္းခ်င္းကို ကိုယ္တတ္ႏိုင္တဲ့ဘက္က သာေရးနာေရး အကူအညီေပးေနတဲ့ အဖဲြ႔ေတြလည္း မဲေဆာက္မွာရွိပါတယ္။ တခ်ဳိ႕နာေရးေတြျဖစ္လာရင္ အဲဒီအဖဲြ႔ေတြကို အေၾကာင္းၾကားၾကပါတယ္။ ဒီလိုအေၾကာင္းၾကားလာတဲ့ နာေရးေတြကိုေတာ့ တတ္ႏိုင္သေလာက္လုပ္ေနတဲ့ အဖဲြ႔ေတြက စီစဥ္ေပးၾကပါတယ္။ အေလာင္းေတြကို ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ထားရပါတယ္။ အဲဒီကမွတဆင့္ သခ်ဳႋင္းမွာမီးသၿဂႋဳဟ္ရပါတယ္။ နာေရးတခုျဖစ္လာၿပီဆိုရင္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ သၿဂႋဳဟ္ႏိိုင္ဖို႔ မျဖစ္မေန ကုန္က်ရမယ့္ အသံုးစရိတ္ေတြကို ဗဟုသုတအျဖစ္ ေဖာ္ျပေပးပါမယ္။
၁။ ေဆး႐ံုႀကီးမွာ ေသတယ္ဆိုရင္ ေဆး႐ံုႀကီးကေန အသုဘထားမယ့္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဇရပ္ကို အသုဘသယ္တဲ့ ကားခ ဘတ္ (၂၀၀)။
၂။ မပုပ္ေအာင္ ေဆးထိုးမယ္ဆို ေရခ်ဳိးတာ၊ ေဆးထိုးတာ ဘတ္ (၁,၅၀၀)။
၃။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ထားတဲ့အတြက္ ေရတို႔ မီးတို႔အျပင္ လိုအပ္တဲ့ အိုးခြက္ ပန္းကန္ ငွားရမ္းခက ဘတ္ (၅၀၀) အလႉေငြ ထည့္၀င္ရပါတယ္။
၄။ ေဆးမထိုးခ်င္ဘူး၊ ေရခဲေသတၱာနဲ႔ ထားမယ္ဆိုရင္ တညကို ဘတ္ (၅၀၀) ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းအလႉေငြ ထည့္၀င္ရပါတယ္။
၅။ သခ်ဳႋင္းမွာ သၿဂႋဳဟ္ဖို႔အတြက္ သခ်ဳႋင္းခက ဘတ္ (၂,၀၀၀)။
၆။ ဇရပ္ကေန သခ်ဳႋင္းကို ကားခက ဘတ္ (၁,၅၀၀)။
သရဏဂံုတင္တာ၊ ဘုန္းႀကီးတရားေဟာတာကေတာ့ ကိုယ္ေစတနာရွိသေလာက္ ဘုန္းႀကီးကို လႉလို႔ရပါတယ္။၀မ္းသာစရာ၊ သာဓုေခၚစရာတခုကေတာ့ လိုသမွ် အေခါင္းေတြကို မဲေဆာက္တ႐ုတ္ဘံုေက်ာင္းက လႉပါတယ္။ ဘံုေက်ာင္းေရွ႕က ဂိုေဒါင္ထဲမွာ အေခါင္းေတြ႐ိုက္ၿပီး ထပ္ထားတာ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ အေခါင္းသြားေတာင္းမယ္ဆိုရင္ ေသစာရင္းစာရြက္ ယူသြားရပါတယ္။ လက္မွတ္ထိုးရပါတယ္။
အဲဒီေတာ့ နာေရးတခုျဖစ္လာၿပီဆိုရင္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေျမက်ဖို႔အတြက္္ ဟိုဟာေခြၽတာ၊ ဒီဟာေခြၽတာ လုပ္တာေတာင္မွ အနည္းဆံုး ဘတ္ (၃,၀၀၀) နဲ႔ (၄,၀၀၀) ေလာက္ကုန္ပါတယ္။ ေခြၽတာတယ္ဆိုတာကေတာ့ ဥပမာ မသာကို ကိုယ္တိုင္ေရခ်ဳိးေပးမယ္။ ကားသမားေတြကို ေစ်းအတင္းေလွ်ာ့ခိုင္း၊ ဘုန္းႀကီးေတြကို ပိုက္ဆံမရွိတဲ့အေၾကာင္း အတင္းအပူကပ္မယ္ဆိုတာမ်ဳိးပါ။ လံုး၀ တျပားမွ မတတ္ႏိုင္တဲ့သူေတြ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္လည္း ေျမက်ခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ အကူအညီေပးေနတဲ့အဖဲြ႔က ဟိုလူ႔ဆီအလႉခံ၊ ဒီလူ႔ဆီ အလႉခံေပါ့။ စက္႐ံုေတြဘာေတြက ေသရင္ေတာ့ စက္႐ံုအလုပ္သမားေတြစုၿပီး ကူေငြထည့္ၾကလို႔ ေတာ္ေသးတယ္။
အဲလိုမ်ဳိးေတြ ခဏခဏျဖစ္လာေတာ့ ကူညီေပးေနရတဲ့ အဖဲြ႔ေတြ လူေတြလည္း ေရရွည္မွာ မတတ္ႏိုင္ၾကေတာ့ဘူးေလ။ အထက္မွာ ေျပာခဲ့သလို ေဆး႐ံုမွာ ပိုင္ရွင္မဲ့အေလာင္းဆိုၿပီး ထားခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ဘယ္လို ေျဖရွင္းႏိုင္မလဲဆိုတာ စုေပါင္းစဥ္းစားၾကရင္း နာေရးကူညီမႈအသင္း (မဲေဆာက္) ကို ၂၆၊ ၄၊ ၂၀၁၀ ေန႔မွာ စတင္ဖဲြ႔စည္းလိုက္ႏိုင္ခဲ့တာပါ။ အဲဒီအသင္းမွာ နာေရးလုပ္ေနတဲ့ အဖဲြ႔ေတြ၊ လူပုဂၢိဳလ္ေတြ ပါပါတယ္။ တေယာက္ကို လစဥ္ ဘယ္ေလာက္စုထည့္ၾကမယ္ဆိုၿပီး ဖဲြ႔ခဲ့ၾကတာပါ။ ဘာအလႉရွင္မွ မရွိပါဘူး။ မဲေဆာက္မွာရွိတဲ့ အဖဲြ႔အစည္းေတြ၊ လူပုဂၢိဳလ္ေတြဆီက အလႉခံပါတယ္။
မဲေဆာက္မွာ ျမန္မာျပည္သားေတြရဲ႕ နာေရးကိစၥေတြကို အကူအညီေပးေနတဲ့ အေ၀းေရာက္ ဧရာ၀တီအသင္း၊ ျမန္မာအလုပ္သမားမ်ားကြန္ရက္၊ ဦးဥတၱမနာေရးကူညီမႈအသင္း၊ ျပည္သူ႔ေစတနာ့၀န္ထမ္းအဖဲြ႔၊ ခြန္အားသစ္အဖဲြ႔၊ ေရာင္ျခည္ဦးအလုပ္သမားမ်ားအဖဲြ႔ … စတဲ့ အဖဲြ႔ေတြအျပင္ အဖဲြ႔အစည္းကမဟုတ္ဘဲ မိမိတို႔စိတ္ရင္း ေစတနာနဲ႔ နာေရးကိစၥေတြ ကူညီေဆာင္ရြက္ေပးေနတဲ့ လူပုဂၢိဳလ္ေတြကိုလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။
အခုစုဖဲြ႔လုိက္တဲ့ နာေရးကူညီမႈအသင္း (မဲေဆာက္) မွာေတာ့ အေ၀းေရာက္ ဧရာ၀တီအသင္း၊ ျမန္မာအလုပ္သမားမ်ားကြန္ရက္၊ ျပည္သူ႔ေစတနာ့၀န္ထမ္းအဖဲြ႔နဲ႔ ဦးဥတၱမနာေရးကူညီမႈအသင္းတို႔အျပင္ စိတ္ပါ၀င္စားၿပီး အရင္ကလည္း နာေရးကိစၥေတြကုိ ကူညီေဆာင္ရြက္ေနတဲ့ အေတြ႔အႀကံဳရွိတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြ ပါ၀င္ၾကပါတယ္။
နာေရးကူညီမႈအသင္း (မဲေဆာက္) မွာ ဥကၠ႒အျဖစ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ၿပီး နာေရး (၁၀၀) ေလာက္ကို ကူညီလုပ္ကိုင္ေပးခဲ့တဲ့ ဆရာပု ေခၚ ဦးေသာင္းလိႈင္ကေတာ့ “က်ေနာ္တို႔အေနနဲ႔ နာေရးကိစၥေတြမွာ တဖဲြ႔တည္း၊ တဦးတည္း လုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾကတာ အားနည္းခ်က္ေတြရွိလာတယ္။ ထိထိေရာက္ေရာက္ မကူညီႏိုင္ဘူး။ က်ေနာ္တို႔ဆီကို အေၾကာင္းၾကားတဲ့ နာေရးကို တျခားလူေတြ သိခ်င္မွသိတယ္။ မသိေတာ့ မကူညီႏိုင္ဘူးေလ။ တဦးတဖဲြ႔ထဲလုပ္တာနဲ႔ စာရင္ အမ်ားစုေပါင္းၿပီးလုပ္တာ ပိုေကာင္းမယ္၊ ပိုညီၫြတ္မယ္၊ ပိုၿပီးထိေရာက္မယ္ဆိုၿပီး ဒီအဖဲြ႔ကို ဖဲြ႔ျဖစ္ခဲ့တာပါ’’ လို႔ ေျပာပါတယ္။ အသင္းဖဲြ႔ၿပီးေနာက္ပိုင္း ယေန႔အခ်ိန္ထိ နာေရးကိစၥ (၂၀) ေလာက္ လိုအပ္တဲ့ အကူအညီ လူအင္အား၊ ေငြအင္အား ကူညီႏိုင္ခဲ့ၿပီးျဖစ္ေၾကာင္းလည္း ဆရာပုက ဆက္ေျပာျပပါတယ္။
မဲေဆာက္ေက်ာင္းသစ္ေက်ာင္းေနာက္က ကုန္တင္ကုန္ခ် အလုပ္သမားတန္းလ်ားက နာေရးတခုကို က်ေနာ္ ေရာက္သြားေတာ့ ေသဆံုးသူက အသက္ (၄၈) ႏွစ္ အမ်ဳိးသမီး။ သူ႔သားက အသက္ (၂၀) ၀န္းက်င္ အလုပ္သမားတေယာက္ေပါ့။ သူေျပာျပတာက “က်ေနာ့္အေမဆံုးတာ ညဘက္ႀကီးဗ်။ က်ေနာ္တုိ႔လည္း ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမွန္းမသိဘူးေလ။ အဲဒါနဲ႔ ထမင္းဆိုင္တဆိုင္မွာ ေတြ႔ခဲ့တဲ့ နာေရးကူညီမႈအသင္းေၾကာ္ျငာထဲက ဖုန္းကိုဆက္ၿပီး အေၾကာင္းၾကားလိုက္ေတာ့ မိုးရြာႀကီးထဲမွာ ခ်က္ခ်င္းပဲေရာက္လာၾကတယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္ ၀မ္းသာလိုက္တာ။ သၿဂႋဳဟ္ဖို႔ကိစၥေတြေကာ အကုန္လုပ္ေပးသြားတယ္ဗ်။ က်ေနာ္တို႔ကလည္း အေမ့ရဲ႕ေနာက္ဆံုးခရီးမွာ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေလး ျဖစ္သြားေတာ့ ၀မ္းသာလို႔မဆံုးပါဘူး။ အဲဒီအသင္းကိုလည္း အရမ္းကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္” လို႔ ကိုယ့္အေမရဲ႕ နာေရးမွာေတာင္ ၀မ္းနည္း၀မ္းသာ ေျပာျပေနတာကို ေတြ႔လိုက္ရေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ဘယ္လိုခံစားရမွန္း မသိလုိက္ပါဘူး။
အခုဆိုရင္ မဲေဆာက္ေရာက္ ျမန္မာျပည္သားမ်ား နာေရးကိစၥျဖစ္ေပၚလာပါက အခ်ိန္မေရြး အကူအညီ ေတာင္းႏိုင္ပါတယ္။ နာေရးကူညီမႈအသင္း (မဲေဆာက္) ဆိုၿပီး ဖုန္းနံပါတ္ေတြ၊ နာမည္ေတြနဲ႔ ေၾကာ္ျငာေတြ အႏွံ႔ကပ္ထားတာ မဲေဆာက္မွာ ေတြ႔ေနရပါၿပီ။ ေ၀ဒနာေတြကုိ မေၾကညာစတမ္းဆုိေပမယ့္ မဲေဆာက္နာေရးေ၀ဒနာေတြကုိ ေဖာ္ျပထားတဲ့ ဘေလာ့ေတြလည္း ေခတ္နဲ႔အညီ ဖြင့္ထားတာကုိ ေတြ႔ျမင္ေလ့လာရပါတယ္။
ျမတ္စြာဘုရား ေဟာၾကားထားတဲ့အတိုင္း လူတေယာက္ ခႏၶာရၿပီဆိုရင္ ေသခ်ာတာကေတာ့ တေန႔ေသရမွာပါပဲ။ ဇာတိ၊ ဇရာ၊ ဗ်ာဓိ၊ မရဏာ ဆိုတဲ့အတိုင္း ခႏၶာရွိရင္ အိုရမယ္၊ နာရမယ္၊ ေသရမယ္ဆိုတာ လူတိုင္းႀကံဳေတြ႔ရမွာပါ။ လူတေယာက္ရဲ႕ ဒီဘ၀ ေနာက္ဆံုးခရီးျဖစ္တဲ့ နာေရးကိစၥေတြကို တတ္ႏိုင္တဲ့ဘက္က အကူအညီေပးေနတဲ့ နာေရးကူညီမႈအသင္း (မဲေဆာက္) ကို သာဓုေခၚရင္း ဤေဆာင္းပါးေလးနဲ႔ ဂုဏ္ျပဳလိုက္ပါတယ္။ ။
ရည္ညႊန္း။ ။ www.fssms.blogspot.com
သတင္း။ ။သီဟဟိန္း(ေခတ္ၿပိဳင္)
0 comments:
Post a Comment