ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ရွာေဖြျခင္း.

မိမိတို႕သည္ ေမြးလာကတည္းက မ်က္စိဖြင့္၍ အျပင္ေလာကႀကီးကို ေမာ္ႀကည့္ကာ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ႀကီးျပင္းလာရသည္။ အျပင္ေလာကမွာ မေတြ႕ဖူးတာေတြ မျမင္ဘူးတာေတြ မႀကားဘူးတာေတြ မ်ားလြန္းလွေတာ့ အံ့ႀသစြာႏွင့္ အထင္ႀကီးစြာႏွင့္ အျပင္ေလာက၏ ဖမ္းစားမႈ ေနာက္ကို တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ မသိမသာ ေမ်ာပါသြားရေတာ့သည္။ အျပင္ေလာကမွာ ကိုယ္မသိတာေတြ မ်ားလြန္းေတာ့ သိခ်င္စိတ္ေတြက မ်ားလာသည္။ သိခ်င္စိတ္ေတြက မ်ားလာေတာ့ ေလ့လာမႈ စူးစမ္းမႈေတြကလည္း မ်ားလာေတာ့သည္။ ပထမ အရြယ္မွာ ပညာရွာဆိုသည့္ အတိုင္း ပထမအရြယ္ အသက္အစိတ္ သုံးဆယ္ေလာက္အထိ ပညာ ေတြရွာႀကရသည္။ ပညာေခတ္ဆိုေတာ့ ပညာကမရွာလို႕မျဖစ္။ပညာမတတ္ေလ ပညာမသိေလ ပညာမရွိေလ ေနာက္ေကာက္က်ေလ က်က်န္ရစ္မွာေသျခာသည္။ သည္ေတာ့ ပညာတတ္ဘို႕ ပညာလက္ဝယ္ရွိဖို႕ လိုသည္။လိုေတာ့ရွာႀကရသည္။ ပညာရွာေတာ့လည္း အျပင္ေလာကက ပညာေတြကိုပဲ မ်က္စိဖြင့္၍ ရွာႀကရသည္။ပညာကို အသံထြက္က ျပင္ညာဟု အသံထြက္ႀကသည္။ပရမတ္နယ္ကႀကည့္ေတာ ့ ျပင္ညာဟူ၍ အသံ ထြက္သည့္အတိုင္း အျပင္ေလာကႀကီးက ျပင္ႀက ညာႀကႏွင့္ ျပင္ျပင္ၿပီး ညာေနႀကတာေတြက မ်ား ပါသည္။ ပရမတ္နယ္မဆိုက္နိုင္ေသးေလေတာ့ သူကကိုယ့္ညာ ကိုယ္ကသူ႕ညာႏွင့္ ျပင္လိုက္ ညာ လိုက္ႏွင့္ပဲ အခ်ိန္ကုန္သြားခဲ့ႀကလို႕ ယခုလို သံသရာရွည္ေနရျခင္း ျဖစ္သည္။ ဒုတိယအရြယ္မွာ ဥစၥာရွာဟုဆိုသည္။ ဥစၥာရွာႀကေတာ့လည္း အျပင္ေလာကမွာဘဲ မ်က္စိ ဖြင့္၍ ရွာႀကရသည္။ဆရာတို႕ကလည္း “ မ်က္စိကိုဖြင့္၊ နားကိုစြင့္” ဟု တပ္လွန္႕ေဆာ္ႀသႀကသည္။ မ်က္စိကိုမဖြင့္ နားကိုမစြင့္လွ်င္ ငတုံး ငအျဖစ္ရေတာ့မည့္ပုံစံမ်ိဳး ေျခာက္လွန္႕ႀကသည္။သည္ေတာ့ မ်က္စိကိုလည္း အစြမ္းကုန္ဖြင့္ႀကရသည္။နားကိုလည္း အစြမ္းကုန္ စြင့္ႀကရသည္။မ်က္စိကဖြင့္ရ ဖန္မ်ားေတာ့ ျပဴးျပဴးထြက္လာရသည္၊ နားကစြင့္ရဖန္မ်ားေတာ့ ကားကားထြက္လာသည္၊ သည္ ေခတ္ထဲမွာ မ်က္ျပဴးေလးေတြ နားကားေလးေတြသာ လူရာဝင္ႀကရေတာ့မည့္ အေနအထားမ်ိဳး ျဖစ္လာသည္။ သိပၸံပညာကို အဓိပၸါယ္ဖြင့္ေတာ့ မ်က္စိႏွင့္နားကို အလုပ္ရႈပ္ေအာင္ လုပ္လိုက္ျခင္းဟု ဆိုရ လိမ့္မည္၊ မ်က္စိႏွင့္ႀကည့္စရာ အသစ္အဆန္းေတြကလည္း မ်ားမ်ားလာသည္၊ နားႏွင့္ႀကားစရာ အသစ္အဆန္းေတြ စိတ္ဝင္စားဖြယ္ရာေတြကလည္း မ်ားမ်ားလာေလသည္၊ သိပၸံေခတ္ႀကီးေႀကာင့္ မ်က္စိႏွင့္ နားမွာ ေတာ္ေတာ္အလုပ္ရႈပ္ရသည္၊ မ်က္စိႏွင့္နားအလုပ္ေတြမ်ားေတာ့ မ်က္စိလည္း ပင္ပန္းသည္၊ နားလည္း ပင္ပန္းသည္၊ ထိုေႀကာင့္ ယခုေခတ္မွာ မ်က္မွန္တပ္ရသည့္လူေတြ မ်ား မ်ားလာသည္၊ ေနာက္တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ နားႀကပ္တပ္ရမည့္သူေတြလည္း မ်ားလာဖြယ္ရွိသည္။ မ်က္စိအက်င့္ဆိုသည့္အတိုင္း မ်က္စိကႀကည့္ဖန္မ်ားေတာ့ ႀကည့္ခ်င္လာသည္၊ ဆာ ေလာင္မြတ္သိပ္သည္၊ နားကလည္းႀကားဖန္မ်ားေတာ့ ႀကားခ်င္လာသည္၊ ယခုေခတ္မွာ ပါးစပ္က ဆာေလာင္မြတ္သိပ္မႈထက္ မ်က္စိႏွင့္နားက ပုိ၍ဆာေလာင္မြတ္သိပ္သည္ဟု ထင္သည္။ တတိယအရြယ္မွာ တရားရွာဟုဆိုသည္၊ သို႕ေသာ္ မဟာဓနသူေ႒းသားဝတၳဳ၌ ဘုရားမိန္႕ သည္ကိုႀကည့္ေတာ့ ပညာရွာတာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဥစၥာရွာတာပဲျဖစ္ျဖစ္ တရားရွာတာပဲျဖစ္ျဖစ္ ပထမ အရြယ္က အေကာင္းဆုံး၊ ပထမအရြယ္ကအခြင့္အေရးအရွိဆုံးဆိုတာေတြ႕ရသည္၊ ထိုဝတၳဳ၌ ဘုရားမိန္႕သည္အတိုင္းဆိုလွ်င္ ဒုတိယအရြယ္က ကံ ဥာဏ္ ဝီရိယတို႕သည္ ပထမအရြယ္က ကံဥာဏ္ ဝီရိယတို႕ကို မမီေတာ့၊ တတိယအရြယ္က ကံ ဥာဏ္ ဝီရိယတို႕သည္ ဒုတိယအရြယ္က ကံ ဥာဏ္ ဝီရိယတို႕ကို မမီေတာ့၊ ထိုေႀကာင့္ အတက္ကားကို ဦးစားေပးပါဟူေသာ စကားသည္ မွန္ကန္မႈရွိသည္၊ အတက္ကားက စြမ္းေဆာင္မႈေတြပိုေနတာေတြ႕ရသည္။ နီတိဆရာတို႕က အရြယ္သုံးပါးႏွင့္ အရွာသုံးမ်ိဳးကို ေယဘုယ်အားးျဖင့္ ပိုင္းျခားထားခဲ့ေသာ္ လည္း အမ်ားစုက မြန္းတည့္ခ်ိန္မွာ ေနဝင္သည္ဟုဆိုရမလား၊ ဒုတိယအရြယ္မွာပဲ အခ်ိန္ကုန္သြားႀကတာက မ်ားသည္။ တတိယအရြယ္ကိုသိပ္မေရာက္ျဖစ္လိုက္၊ အဘယ္ေႀကာင့္ ဆိုေသာ္ မ်က္စိဖြင့္ရွာေနႀကတာက မ်ားေသာေႀကာင့္ျဖစ္သည္၊ ေနာက္ဆုံး အၿပီးတိုင္ မ်က္စိမွိတ္ သြားမွသာ မွိတ္လိုက္ႀကသည္၊ ထိုသို႕မမွိ္တ္မခ်င္းကေတာ့ ဖြင့္၍သာထားႀကသည္ ၊ ဖြင့္၍သာရွာ ႀကသည္။ “ တရားေပ်ာက္ေတာ့ ကိုယ္မွာရွာ၊ တရားရွာေတာ့ ကိုယ္မွာေတြ႕ ” ဟုဆိုသည္၊ ရွာျခင္းက ႏွစ္မ်ိဳးရွိသည္၊ တရားရွာျခင္းႏွင့္ မတရားရွာျခင္း၊ တရားရွာကိုယ္မွာေတြ႕ဆိုေတာ့ တရားကအျပင္ မွာ မေတြ႕နိုင္သည့္သေဘာ ျဖစ္သည္၊ အျပင္မွာမေတြ႕နိုင္တာက အျပင္မွာမရွိလို႕ျဖစ္လိမ့္မည္၊ အျပင္မွာရွိေနတာေတြက မတရားတာေတြပဲမ်ားေနပုံရသည္၊ သို႕ဆိုလွ်င္ အျပင္မွာရွာေနျခင္းက တရားရွာျခင္းမဟုတ္၊ မတရားရွာျခင္းသာျဖစ္သည္ဟု ဆိုရလိမ့္မည္ထင္သည္။ အျပင္မွာတရားမရွိ အျပင္ကဟာေတြက မတရားလို႕ဆိုေတာ့ လြန္မ်ားသြားေလမလားပဲ။ မေတာ္မတရားဟုဆိုသျဖင့္ ေတာ္မတရားဆိုတာကလည္း ရွိရမည္၊ ထိုေႀကာင့္ မေတာ္မတ ရားႏွင့္ ေတာ္မတရားဟူ၍ မတရားတာကႏွစ္မ်ိဳးရွိသည္။ ပုထုဇဥ္ဆိုတာက အေကာင္းအဆိုး ဒြန္တြဲေနသည္၊ အဆိုးမရွိပါဘူး၊ အေကာင္းခ်ည္းပါဆိုလွ်င္ အရိယာျဖစ္သြားလိမ့္မည္၊ ပုထုဇဥ္တို႕ ဆိုးရာ၌ ကိုယ့္အဆိုးက သူတပါးကိုထိခိုက္လွ်င္ “ မေတာ္မတရား” ျဖစ္သည္၊ ကိုယ့္အဆိုးက သူ တပါးကိုမထိခိုက္လွ်င္ “ ေတာ္မတရား ” ျဖစ္သည္ ။ ထို္႕အျပင္ ကိုယ္ကအေကာင္းဟုခံယူထား သည္၊ အေကာင္းဟုသိထားသည္၊ သို႕ေသာ္ ကိုယ့္အေကာင္းဆိုတာႀကီးက သူတပါးအတြက္ မေကာင္းလွ်င္ ၊ သူတပါးမွာ ထိခိုက္နစ္နာေနလွ်င္ “ မေတာ္မတရား ”ဟူ၍သာသတ္မွတ္ရမည္။ အရက္ႀကိဳက္လို႕အရက္ေသာက္သည္၊ သို႕ေသာ္ သူတပါးကို ထိခိုက္ေအာင္မေျပာ၊ ထိ ခိုက္ေအာင္မလုပ္၊ ထို႕အတူ အျခားအေပ်ာ္ကိစၥ ေဖ်ာ္ေျဖေရးကိစၥေတြလည္း မကင္းတတ္၊ သို႕ေသာ္ သူတပါးအတြက္ ဘာထိခိုက္နစ္နာမႈမွ မရွိလွ်င္ မတရားမႈမွန္ေသာ္လည္း ေတာ္ေသး သည္၊ သို႕ဆုိလွ်င္ “ ေတာ္မတရား ”ဟုဆိုရမည္၊ ပုထုဇဥ္ဟူသည္ မေကာင္းမႈေတြမကင္းနိုင္ေသး ေတာ့ အဓမၼေခၚ အကုသိုလ္ကိစၥေတြက မကင္းနိုင္ေသး ၊ ရွိေနလိမ့္ဦးမည္ ။ အေရးႀကီးတာက သူတပါးကို မထိခိုက္ေစဖို႕ မနစ္နာေစဖို႕ျဖစ္သည္၊ မည္သို႕ေသာ အေႀကာင္းေႀကာင့္ျဖစ္ေစ တဖက္သားမွာ ထိခိုက္နစ္နာသြားလွ်င္ ေတာ္လည္းမေတာ္ ၊ တရားလည္းမတရားေတာ့ ။ “ ရဟန္တို႕ … အနရိယ ပရိေယသနာ - မျမတ္ေသာရွာျခင္း၊ အရိယပရိေယသနာ-ျမတ္ေသာရွာျခင္းလို႕ ရွာျခင္းႏွစ္မ်ိဳးရွိတယ္၊ မိမိကိုယ္တိုင္က အိုရ နာရ ေသရတဲ့ သေဘာရွိေနပါ လွ်က္ အအို အနာ အေသ မလြတ္တဲ့ မတရားတာေတြပဲ ရွာေနတယ္၊ မိမိကိုယ္တိုင္က စိတ္ညစ္ေနရပါလ်က္နဲ႕ စိတ္ညစ္စရာေတြပဲ ရွာေနတယ္၊ ဒါဟာ မျမတ္ေသာရွာျခင္းပဲ၊ မိမိကိုယ္ တိုင္မွာ အိုရ နာရ ေသရတဲ့ သေဘာရွိေနလို႕ အအိုလြတ္ အနာလြတ္ အေသလြတ္တဲ့ တရားကိုရွာ တယ္၊ မိမိကိုယ္တိုင္က စိတ္ညစ္ရလြန္းလို႕ စိတ္မညစ္ရမဲ့တရားကို ရွာတယ္၊ ဒါဟာ ျမတ္ေသာရွာ ျခင္းပဲ ” ၊ ပရိေယသနသုတၱန္၌ ဘုရားက ဤသို႕မိန္႕ခဲ့သည္။ ကမၻာတစ္လႊားမွာ အားလုံးကေတာ့ အရွာသမားေတြခ်ည္းပါပဲ၊ ဘာေတြရွာေနႀကတာလဲ၊ ပညာ၊ ဥစၥာ၊ ေအာင္ျမင္မႈ၊ ေက်ာ္ႀကားမႈ၊ ခ်မ္းသာမႈ၊ အဓိကကေတာ့ ေငြ၊ ေငြဆိုတာကလည္း ခ်မ္းသာဖို႕ပါပဲ၊ ဒါေတြက ဘယ္အတိုင္းအတာအထိ မိမိပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရေနရမွာလဲ၊ အားလုံးက အနိစၥ၊ အားလုံးက ပုတိ၊ ဘဂၤ၊ မရဏ၊မိမိလက္ထဲမွာ အခိုက္အတန္႕ပါပဲ၊ ထိုေႀကာင့္ ဘုရားက ဒါေတြကို ရွာေနတာ အနရိယပရိေယသနာ-မျမတ္ေသာရွာျခင္းဟုမိန္႕ခဲ့သည္။ တစ္ခါက ဥပတိႆႏွင့္ ေကာလိတ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ပြဲႀကည့္ေနႀကသည္၊ သူတို႕ႏွစ္ ေယာက္ပြဲႀကည့္ရင္း စဥ္းစားတာက “ ဒီပြဲ ကေနသူေတြေရာ ပြဲႀကည့္ေနသူေရာ အားလုံးဟာ အႏွစ္တရာအတြင္း ေသေႀကပ်က္စီးႀကရမွာ၊ အႏွစ္တရာေလာက္ဆိုရင္ နာမည္ေတာင္က်န္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ အားလုံးဟာ “မတ” ေသႀကရမွာ၊ “မတ ”ဆိုတဲ့ ေသျခင္းရွိရင္ “ အမတ ”ဆိုတဲ့ မေသရာအၿမိဳက္တရားလည္းရွိရမွာေပါ့၊ အဲဒီ အၿမိဳက္တရားကို ငါတို႕ႏွစ္ေယာက္ ရွာေဖြႀကရ ေအာင္ ” ဟု တိုင္ပင္ၿပီး အရွာထြက္ခဲ့ႀကသည္။ ေကာလိတသည္ အရွင္အႆဇိထံမွ တရားနာရသျဖင့္ အမတေခၚ အၿမိဳက္တရား ရသြား သည္။ ဥပတိႆက ေကာလိတထံမွတဆင့္ တရားနာရသျဖင့္ အၿမိဳက္တရားရသြားသည္၊ ဥပတိႆက အရွင္သာရိပုတၱရာျဖစ္လာသည္၊ ေကာလိတက အရွင္ေမာဂၢလာန္ ျဖစ္လာသည္၊ သူ တို႕၏ ဆုေတာင္းႏွင့္ ျဖည့္က်င့္မႈေႀကာင့္ အရွင္သာရိပုတၱရာက ပညာအရာမွာ အျမတ္ဆုံးအျဖစ္ ႏွင့္ ဧတဒဂ္ရၿပီး လက်ၤာရံအဂၢသာဝကႀကီး ျဖစ္ရသည္၊ အရွင္ေမာဂၢလာန္က တန္ခိုးအရာမွာ အျမတ္ဆုံး အျဖစ္ႏွင့္ ဧတဒဂ္ရၿပီး လက္ဝဲရံအဂၢသာဝကႀကီး ျဖစ္ရသည္။ သူတို႕ႏွစ္ဦး ပထမေတာ့ မ်က္စိဖြင့္ရွာႀကသည္၊ မ်က္စိဖြင့္ရွာေနတာေတြက ေသျခာေတြး ႀကည့္လိုက္ေတာ့ စိတ္ညစ္စရာေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနသည္၊ သူတို႕လမ္းေႀကာင္းေျပာင္းလိုက္ႀကေတာ့ သည္၊ အာရုံေျပာင္းလုိက္ႀကသည္၊ အျပင္ေလာကထဲ မ်က္စိဖြင့္ရွာေနရာကေန မိမိရုပ္ နာမ္ ခႏၶာ အတြင္းေလာကထဲ စိတ္ျပန္ထည့္ၿပီး မ်က္စိမွိတ္၍ ရွာႀကည့္ႀကသည္၊ သူတို႕လိုခ်င္ေသာ ညစ္ညမ္း မႈေတြ ကင္စင္၍ သန္႕ရွင္းေသာစိတ္ကို ေတြ႕သြားႀကသည္၊ ထိုစိတ္ကို ေတြ႕ရွိလိုက္သျဖင့္ အၿမိဳက္တရားကိုလည္း ေတြ႕သြားႀကသည္။ ေဂါတမဘုရားရွင္ ဘုရားျဖစ္ေတာ္မူကာစ ကၽြတ္ထိုက္သည့္ ေဝေနယ်အမ်ားကိိုု ႀကည့္ လိုက္ေတာ့ ဘဒၵဝဂၢိယညီေနာင္ မင္းသားသုံးက်ိပ္ ကၽြတ္တမ္းဝင္မည့္ အေရးကို ေတြ႕ရသည္၊ ထိုေႀကာင့္ ေတာထဲတစ္ေနရာ မင္းသားေတြႏွင့္ ေတြ႕နိုင္မည့္ေနရာက သြားႀကိဳေနသည္။ တစ္ေန႕ေတာ့ မင္းသားသုံးဆယ္သည္ ေပ်ာ္ပဲြစား ထြက္လာႀကသည္၊ ၂၉-ေယာက္ေသာ မင္းသားေတြက ကိုယ္ပိုင္ႀကင္ယာေတြ ရွိႀကသည္၊ တစ္ေယာက္ေသာမင္းသားက ကိုယ္ပိုင္မရွိလို႕ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ကို အခေႀကးေငြႏွင့္ ေခၚလာသည္၊ ေန႕လည္ခင္း မင္းသားေတြ မူးရူးၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ေနခိုက္ အခေပးေခၚလာေသာ အမ်ိဳးသမီးက မင္းသားေတြ၏ လက္ဝတ္တန္ဆာ ရတနာ ေတြကို ခိုးယူထြက္ေျပးေလေတာ့၏ ။ ညေနေစာင္း မင္းသားေတြနိုးလာေသာအခါ သူတို႕ပစၥည္းေတြလည္းေပ်ာက္၊ ေခၚလာ ေသာ အမ်ိဳးသမီးလည္း ေပ်ာက္မို႕ စိတ္ဆိုးဆိုးႏွင့္ ေတြ႕ရာသခ်ၤ ိဳင္း ဓားမဆိုင္း သတ္မယ္ဟဲ့ရယ္ လို႕ အမ်ိဳးသမီးေပ်ာက္လိုက္ရွာႀကသည္၊ လမ္းတစ္ေနရာ ဘုရားႏွင့္ေတြ႕ေတာ့ သူတို႕က ဘုရားမွန္း လည္းမသိ သာမန္ရေသ့ပရဗိုဇ္တစ္ပါးမွ်သာ ယူဆသည္။ မင္းသားေတြက “ အရွင္ဘုရား …. ဒီနားမွာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္မ်ား ျဖတ္သြားတာ မေတြ႕မိပါလားဘုရား ” ဟု ေမးေလွ်ာက္ေတာ့ ဘုရားက “ ေနစမ္းပါဦးကြယ္ …မင္းတို႕ကို ငါ စကားတစ္ခြန္းေလာက္ အရင္ေမးစမ္းပါရေစ၊ ယခုလို အမ်ိဳးသမီးေပ်ာက္လို႕ ရွာတာနဲ႕ ကိုယ့္ကို ကိုယ္ရွာတာ ႏွစ္ခုမွာ ဘယ္ရွာတာက ပိုေကာင္းပါသလဲ ” ဟု ေမးခြန္းထုတ္သည္။ ပါရမီဓါတ္ခံ ရင့္သန္ေနေသာ မင္းသားေတြျဖစ္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းသေဘာေပါက္သြားသည္၊ ဦးေတြညြတ္သြားႀကသည္၊ ဒူးေတြ ေကြးသြားႀကသည္၊ လက္ထဲကဓားေတြ လွံေတြ ေဘးလႊတ္ခ် လိုက္သည္၊ ပုဆစ္ ဒူးတုပ္လ်က္သား ျဖစ္သြားသည္၊ လက္အုပ္က အလိုလိုခ်ီၿပီးသား ျဖစ္သြား သည္၊ သူတို႕ျပန္ေျဖႀကသည္၊ “ အရွင္ဘုရား … ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္ရွာတာက ပိုေကာင္းပါတယ္ ဘုရား ….” ။ “ ဒါဆိုလွ်င္လည္း ငါေျပာတာ နားစိုက္ႀက ” ဟု မိန္႕ၿပီး ဘုရားက ဒါန သီလ သဂၢ မဂၢကထာတို႕ကို ဆက္ေဟာသည္၊ မင္းသားေတြ မ်က္စိမွိတ္ၿပီး ခႏၶာထဲ ဥာဏ္စိုက္ရွာေဖြလိုက္ႀက သည္၊ သစၥာေလးပါးတရားကို ေတြ႕ရွိသြားႀကသည္၊ မင္းသားေတြ အျပင္ေလာကကို မ်က္စိဖြင့္ၿပီး ရွာႀကစဥ္ကေတာ့ ပူလြန္း၊ ေလာင္လြန္းလိုက္တာ၊ ေဒါသ၊ ေဒါမနႆေတြႏွင့္ စိတ္ဆိုးလိုက္ရတာ၊ စိတ္ေတြညစ္လိုက္ရတာ၊ အခုေတာ့မ်က္စိမွိတ္ၿပီး အတြင္းေလာကကို အာရုံျပဳကာ ခႏၶာဥာဏ္စိုက္ ရွာလိုက္ႀကေတာ့ အပူေတြ အေလာင္ေတြ အားလုံးလည္း ၿငိမ္းသြား ေအးသြားေတာ့သည္၊ အရႈပ္ေတြအားလုံးလည္း ရွင္းသြားေတာ့သည္၊ အညစ္ေတြအားလုံးလည္း သန္႕ရွင္းစင္ႀကယ္သြား ေတာ့သည္။ မိမိတို႕ မ်က္စိဖြင့္ရွာခဲ့ႀကတာ မ်ားေနၿပီ၊ ေနာက္ဆုံး အၿပီးတိုင္ မ်က္စိမမွိတ္ခင္ေလး အတြင္းမွာ မ်က္စိမွိတ္ၿပီး ရွာႀကည့္ဖို႕ေတာ့ လိုအပ္ေနေသးသည္၊ ၿငိမ္းခ်င္ ၊ ေအးခ်င္၊ သန္႕ခ်င္ ၊ ရွင္းခ်င္ ၊ စင္ႀကယ္ခ်င္လွ်င္ေတာ့ မ်က္စိမွိတ္၍ ရွာႀကရဦးမည္။ ကဲ….မ်က္စိမွိတ္ၿပီး -

ကိုယ့္စိတ္ကေလးကိုယ္ - ႀကည့္ႀကည့္လိုက္စမ္းပါ- ဘာရွိလည္း ဘာမွမရွိဘူး - ဘယ္သူရွိလည္း ဘယ္သူမွမရွိဘူး ငါရွိလား ငါလည္းမရွိဘူး - မရွိတာကို အရွိလုပ္ေနလို႕ခက္ေနတာ မရွိကို အရွိမွတ္ေနလို႕ - ေလာဘ ေဒါသ မာန္မာနေတြနဲ႕ ခက္ထန္ေနႀက - ေမာက္မာေနႀက - ရိုင္းစိုင္းေနႀက ပူေလာင္ေနႀကတာ - မ်က္စိဖြင့္ႀကည့္ေနသမွ်ေတာ့ ရွိေနမွာပဲ မ်က္စိမွိတ္ ႀကည့္လိုက္လွ်င္ေတာ့ - ဘာမွမရွိပါလား ဘာမွမဟုတ္ပါလားဆိုတာ အမွန္အတိုင္း သိသြား ျမင္သြားၿပီ - ေလာဘ ေဒါသစသည္ အားလုံး ခ်ဳပ္သြား

ၿငိမ္းသြား ေပ်ာက္သြားေလၿပီ - ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဟူသည္ အတြင္းမွာသာရွိသည္ - မ်က္စိမွိတ္ရွာမွေတြ႕မည္ ……. ( ဓမၼပီယဆရာေတာ္..လြမ္းလို႕သာ က်န္ရစ္ခဲ့ပါေစေလ ….စာအုပ္မွ)