ခိုနားစရာ ေမတၱာရိပ္ၿမံဳကမာၻ
မိဘေတြဆီက ခြန္ေဆာင္ရလိုက္တဲ့ တခုတည္းေသာအေမြက အိပ္ခ်္အိုင္ဗြီေရာဂါပိုးပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အသက္ ၉ ႏွစ္သာ ရိွေသးတဲ့ ခြန္ေဆာင္ဟာ အဲ့ဒီေရာဂါပိုးရဲ႕ အႏၲရာယ္ႀကီးမားပံုကို သတိထားမိဟန္ မတူပါဘူး။ ခြန္ေဆာင္မွာ အိပ္ခ်္အိုင္ဗြီပိုး ရိွေနေၾကာင္း သူမရဲ႕အုပ္ထိန္းသူက က်ေနာ့္ကိုေျပာျပေနခ်ိန္မွာ သူမက ၿပံဳးၿပီးၾကည့္ေနတယ္ေလ။ ခြန္ေဆာင္ရဲ႕ မိဘႏွစ္ပါးစလံုး သူမကိုေမြးၿပီးမၾကာခင္မွာပဲ ဆံုးပါးသြားခဲ့ပါတယ္။
ေစာင့္ေရွာက္မယ့္မိဘနဲ႔ ေဆြမ်ဳိးေတြမရိွေပမယ့္ ခြန္ေဆာင္ၾကည့္ရတာ စိတ္အားငယ္ေနပံုမေပၚပါဘူး။ မ်က္ႏွာေလးက အျပစ္ကင္းစင္ၿပီး ခ်စ္စရာ ကေလးငယ္ တေယာက္ပါ။ ဒါေတြအားလံုးအတြက္ သူမေက်းဇူးတင္ရမယ့္ သူကေတာ့ ေသးငယ္ေပမယ့္ လံုၿခံဳေႏြးေထြးမႈအျပည့္ရိွတဲ့ သူမေနထိုင္ရာ အိမ္ေလးပါပဲ။ အဲ့ဒီအိမ္ေလးရဲ႕အရွင္သခင္ဟာ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္အတြက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ႏိုဗယ္ဆုေပးဖို႔ အဆိုတင္သြင္းခံရသူ ၁၀၀၀ ထဲမွာပါခဲ့တဲ့ ကရင္အမ်ဳိးသမီး ဆရာမႀကီး ေပါလုလု ျဖစ္ပါတယ္။
ေမတၱာရိပ္ၿမံဳအိမ္ေလးဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာင္ပိုင္း ဘုရားသံုးဆူေဒသနဲ႔ ထိစပ္ေနတဲ့ ထိုင္းႏိုင္ငံ ကန္ခ်နဘူရီခ႐ိုင္ ဆန္ခလဘူရီေဒသက ရြာေလးတရြာမွာ တည္ရွိပါတယ္။ ခြန္ေဆာင္ဟာ ေမတၱာရိပ္ၿမံဳအိမ္ေလးမွာ ေနထိုင္ၾကတဲ့ လူေပါင္း ၈၀ ထဲက တေယာက္ပါ။ အဲ့ဒီအိမ္ေလးဟာ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ စီးပြားေရးအၾကပ္အတည္း ေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္ကထြက္ေျပးလာၾကတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြနဲ႔ ေ႐ႊ႕ေျပာင္း အလုပ္သမားေတြ နားခိုရာေနရာတခုပါ။
ျမန္မာျပည္ကေန ထိုင္းႏိုင္ငံထဲထြက္ေျပးလာၾကတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြထဲက က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ လိုအပ္ေနသူေတြ အတြက္ရည္ရြယ္ၿပီး အသက္ ၅၈ ႏွစ္အရြယ္ ဆရာမေပါလုလုဟာ ေမတၱာရိပ္ၿမံဳေလးကို ၁၉၉၃ ခုႏွစ္မွာ စတင္ထူေထာင္ခဲ့ပါတယ္။
"ဒုကၡသည္လူနာေတြကို ကူညီေစာင့္ေရွာက္သူမဲ့ ပစ္ထားတာေတြ႔ရေတာ့ သူတို႔ကို က်မၾကည့္မေနႏိုင္ပါဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ ဒီလုပ္ငန္းကို က်မတေယာက္တည္းစၿပီး လုပ္ခဲ့တာပါ"လို႔ ေမတၱာရိပ္ၿမံဳအိမ္ကေလးမွာ သြားေရာက္ေတြ႔ဆံုစဥ္ သူနာျပဳဆရာမ ေပါလုလုက က႐ုဏာေလသံနဲ႔ ရွင္းျပခဲ့ပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ေမတၱာရိပ္ၿမံဳအိမ္ေလးမွာ လူေတြခံစားေနရတဲ့ဒုကၡေတြကို တခ်ိန္က ဆရာမေပါလုလုလည္း ခံစားခဲ့ရဖူး ပါတယ္။ ၁၉၇၆ ခုႏွစ္မွာ ဆရာမေပါလုလုဟာ သူမေမြးဖြားႀကီးျပင္းရာ ပဲခူးတိုင္း ေတာင္ငူၿမိဳ႕ေလးကို စြန္႔ခြာခဲ့ၿပီး ႏိုင္ငံေရးလြတ္လပ္မႈရရိွဖို႔အတြက္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တိုက္ပြဲ၀င္ေနတဲ့ ကရင္အမ်ဳိးသား အစည္းအ႐ံုးနဲ႔ ပူးေပါင္းခဲ့ပါတယ္။ သူမဟာ ကရင္အမ်ဳိးသားအစည္းအ႐ံုးအတြက္ ၁၀ ႏွစ္ၾကာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။
ဆရာမေပါလုလုရဲ႕ ေမတၱာရိပ္ၿမံဳအိမ္ေလးမွာ ေနထိုင္ၾကသူေတြထဲမွာ မိဘမဲ့ကေလးငယ္ ၂၂ ေယာက္ရိွပါတယ္။ လူနာ ၄၈ ဦးနဲ႔ သက္ႀကီးရြယ္အို ၁၄ ဦးတို႔ကိုလည္း ဆရာမေပါလုလုအပါအ၀င္ ၀န္ထမ္း ၁၈ ဦးက ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေပးေနပါတယ္။ အဲ့ဒီအထဲက ၁၀ ဦးဟာ သူနာျပဳေတြျဖစ္ၾကပါတယ္။ လူနာတ၀က္ခန္႔ဟာ အမ်ဳိးသမီးေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ေမတၱာရိပ္ၿမံဳ ေလးဟာ အစိုးရမဟုတ္တဲ့ လူမႈေရးအဖြဲ႔အစည္း တခ်ဳိ႕ဆီက အစားအစာနဲ႔ ေငြေၾကးအေထာက္အပံ့ ရရိွပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပိုၿပီးက်ယ္၀န္းတဲ့ ေနရာထိုင္ခင္းနဲ႔ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေပးမယ့္၀န္ထမ္းေတြ အေတာ့္ကိုလုိအပ္ေနပါတယ္။
လူနာခုနစ္ေယာက္ဟာ အိပ္ခ်္အိုင္ဗြီ၊ ေအအိုင္ဒီအက္စ္ ေ၀ဒနာရွင္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲ့ဒီထဲမွာ ခြန္ေဆာင္နဲ႔ အျခားကေလး တေယာက္လည္းပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၄ ႏွစ္အတြင္း ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တဲ့ လူနာေပါင္း ၁၅၀၀ ထဲမွာ ၁၀၀ ေက်ာ္ဟာ အိပ္ခ်္အိုင္ဗြီ၊ ေအအိုင္ဒီအက္စ္ ေ၀ဒနာရွင္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
ေမတၱာရိပ္ၿမံဳအိမ္ေလးမွာေနၾကတဲ့ တခ်ဳိ႕လူနာေတြဟာ စိတ္ေရာဂါသည္ေတြျဖစ္ၾကၿပီး တခ်ဳိ႕က မသန္မစြမ္း လူနာေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ အနီးမွာရိွတဲ့ ခရစ္ယာန္ေဆး႐ံုက အဲ့ဒီအိမ္ေလးရဲ႕လူနာေတြ အေရးေပၚေဆးကုသမႈလုိအပ္လာရင္
ေဆး၀ါးနဲ႔ ေဆးကုသမႈ အကူအညီေပးပါတယ္။
မြန္၊ ကရင္နဲ႔ အျခားျမန္မာတိုင္းရင္းသားေတြအျပင္ ကေမၻာဒီးယား၊ မေလးရွားနဲ႔ တ႐ုတ္လူမ်ဳိး အနည္းငယ္လည္း ေမတၱာရိပ္ၿမံဳအိမ္ေလးမွာ ေနထိုင္ၾကတာေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။
အန္ဂ်ီအိုတခ်ဳိ႕ဆီက အကူအညီရရိွေနေပမယ့္ ေမတၱာရိပ္ၿမံဳဟာ မိမိဘာသာရပ္တည္ႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနပါတယ္။ ႐ိုးရာ အထည္ရက္လုပ္ျခင္းအတတ္နဲ႔ စက္ခ်ဳပ္အတတ္ပညာ သင္တန္းေတြေပးေနပါတယ္။ အိမ္ကေလးရဲ႕ ေျမကြက္လပ္မွာ ၀က္္ေမြးျမဴေရးလည္း လုပ္ကိုင္ေနပါတယ္။
ေမတၱာရိပ္ၿမံဳဆရာေတြဟာ ကေလးေတြကို ျမန္မာ၊ အဂၤလိပ္၊ ကရင္နဲ႔ မြန္စကားေတြ ကိုလည္း သင္ၾကားေပးပါတယ္။ "တခ်ဳိ႕ကေလးေတြဟာဘာသာစကား သံုးေလးမ်ဳိး ေျပာတတ္ေနပါၿပီ"လို႔ ဆရာမေပါလုလုက ၿပံဳးရႊင္စြာရွင္းျပပါတယ္။
အခုဆိုရင္ ေမတၱရိပ္ၿမံဳက ကေလးေတြ ထိုင္းစာသင္ေက်ာင္းေတြမွာ ပညာသင္ယူႏိုင္ပါၿပီ။ ခြန္ေဆာင္လည္း အိမ္နားက မူလတန္းေက်ာင္းေလးမွာ စာသင္ေနပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ သူမဟာ သူမရဲ႕အနာဂတ္ကို မသိရိွပါဘူး။ ခြန္ေဆာင္ရဲ႕ဘ၀ ေရွ႕ဆက္ဘယ္လိုျဖစ္လာမလဲ ဆိုတာကိုလည္း ဘယ္သူမွ မခန္႔မွန္းႏိုင္ပါဘူး။
သူမကို ဘာျဖစ္ခ်င္သလဲလို႔ေမးလိုက္တဲ့အခါ ခြန္ေဆာင္ၿပံဳးေနတတ္ပါတယ္။ သူမရဲ႕ အၿပံဳးေလးဟာ ေတာက္ပၿပီး အျပစ္ကင္းစင္လွပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူမရဲ႕ အနာဂတ္ဟာ သူမရဲ႕အၿပံဳးေလာက္ ေတာက္ပႏိုင္ပါ့မလား။ ။
ဧရာဝတီမဂၢဇင္းမွ
0 comments:
Post a Comment